Pierwsze próby fotografowania podejmowałem w przekonaniu, że jest to bardzo łatwa dziedzina sztuki. Na szczęście takie błędne podejście mija równie szybko jak się pojawia, wraz z pogłębianiem wiedzy na jej temat. Za początek mojej ‘właściwej’ drogi uznaję luty 2009, kiedy to wykonałem w pełni świadomie portrety mojego przyjaciela. Od tej pory, im więcej czytam i im więcej się uczę, tym bardziej zdaję sobie sprawę jak niewiele umiem. Moje spojrzenie na świat, pojęcie estetyki i wrażliwość zmieniły się zupełnie. Zacząłem rejestrować rzeczy, których wcześniej nie dostrzegałem.
W pojęciu fotografowania za podstawowy wyznacznik znajomości tematu, uważam świadomość patrzenia, czyli umiejętność uzyskania zamierzonych efektów poprzez odpowiedni dobór technik. Drugą sprawą, jaką biorę pod uwagę jest wrażliwość na estetykę, które bardzo często niweluje wszelkie braki. Zaś trzecim kryterium jest zdolność wychwycenia emocji i chwili oraz wyzwalania z obiektu treści w nim ukrytych – zarówno z osób, jak i z przedmiotów czy krajobrazu. Dość niedawno zacząłem podchodzić do przedstawianej na zdjęciach tematyki bardziej koncepcyjne, niż wrażeniowo. Tak obrany kierunek pozwala na poszerzenie horyzontów w kwestii zawieranych w zdjęciach treści.
Wolę fotografować kobiety, ze względu na potencjał emocji, jaki w nich jest zawarty. Paleta ukazywanych w ich mimice, geście czy pozie uczuć jest ogromna. Sesje wykonuję w klimatycznych miejscach (rzadziej w studio), który pozwalają na wydobycie wyjątkowości kreacji i nadają fotografii niezbędnego kontekstu. Na zdjęciach ukazuję mocno zniekształconą i często abstrakcyjną rzeczywistość wraz z wprowadzonymi w nią osobliwymi postaciami. Inspiracji szukam w naturze, bajkach, urzekają mnie anime japońskiego reżysera – rysownika Hayao Miyazakiego. Zawsze fascynowała mnie niepowtarzalna atmosfera teatru i cyrku. Największy wpływ na moją kreatywność ma jednak muzyka. Mocno emocjonalnie podchodzę do tego sposobu wyrażania siebie i często wrażenia, jakie daje mi dźwięk są silniejsze od obrazu.
Wraz z zainteresowaniem się fotografią, pojawiała możliwość uwieczniania charakteryzacji, a co za tym idzie, zachowywania ducha koncepcji na dłużej. Wychodząc z założenia, że dobrze jest odpowiadać samemu za wszystko, na potrzeby sesji zacząłem zajmować się wizażem, czesaniem, projektowaniem i wykonywaniem kostiumów. Do stylizacji często stosuję nietypowe przedmioty i materiały. Niejednokrotnie kreacje tworzyłem z papieru, sznurków, toreb, tapety, firanek, drutów, folii, taśmy malarskiej. Wykonywałem też nakrycia głowy z suszonych roślin, stelaże sukni z dereniowych patyków czy ozdoby na ciało z wikliny. Niestandardowe projekty strojów powstają w celu ukazania zaskakującej formy, nadania nowej znaczeniowości, rozbudzenia w odbiorcy zmysłu interpretacyjnego, jak i również są pewnym rodzajem powrotu do czasów dzieciństwa.
Rodzina i przyjaciele odegrali, ogromną rolę w moim artystycznym rozwoju. Jedną z pierwszych i do dziś niezastąpionych modelek, jest moja siostra Gusina i to dzięki niej miałem możliwość nauczenia się podstaw wizażu, czesania czy dopasowywania ubrań i rekwizytów. Cierpliwość osób mi towarzyszących jest czymś niezastąpionym i dającym siłę do dalszej pracy.
IDEA
Pojęcie idei towarzyszy każdej dziedzinie sztuki konceptualnej. Zawarty w niej przekaz, pozwala na dotarcie do konkretnych odbiorców, skłania do myślenia, nadaje wartość pracy, określa i „buduje” artystę. Sposób, w jaki we własnej twórczości wykorzystamy ideowość w dużym stopniu wpływa na postrzeganie nas poprzez inne osoby. Dlatego wszelkie próby wyrazu artystycznego, muszą się być w zgodzie z naszym rozumieniem świata. Przyjmując określone idee za właściwe powinniśmy być w pełni świadomi tego, jak interpretowane będzie to, co na bazie nich stworzymy. Jest to ogromna odpowiedzialność, której na początku artystycznej drogi często nie odczuwamy.
Podejście idealistyczne można zdecydowanie traktować, jako sposób na życie. Często przyjmuje ono postać maniery w kreowaniu samego siebie, co objawia się przesadnym doszukiwaniem się treści w sprawach tego niewymagających. W moim mniemaniu, skrajności są wrogami sztuki, dlatego jakiekolwiek ich objawy decydują o moim negowaniu ideowości w pracach innych twórców. Z drugiej strony warto jest nadawać, bądź poszukiwać znaczeń, choćby tylko po to, aby zmusić siebie i odbiorcę do myślenia, nawet takiego, które wzbudzi krytykę.
W fotografii nurt konceptualizmu objawiał się przede wszystkim w znaczeniu procesu tworzenia zdjęć, jak i przedstawianiem przedmiotów, które artysta uznał za wartościowe. W tych kwestiach ważne było intuicyjne patrzenie oraz dostrzeganie zależności pomiędzy formą, barwą, tonalnością czy fakturą. Obecnie podejście do ideowości w fotografii znacznie się zmieniło choćby przez nowe techniki, trendy oraz przez mocno konsumpcjonistyczne podejście społeczeństwa do życia.
W swoich zdjęciach staram się operować dość jasnym konceptem, odczytywalnym dla większości odbiorców. Prócz pierwotnego zamysłu w percepcji treści pomaga wrażeniowość, często operuję skojarzeniami i kontekstem. Ze względu na architektoniczne wykształcenie, myślę i patrzę projektowo, szukając jednocześnie błędów i nowych rozwiązań w analizowanych treściach. Określając jednym słowem idee, którymi się kieruję, wskazałbym na kreatywność. Staram się zawsze tworzyć coś innego, często bazując na rzeczach znanych, znaczeniowo jednorodnych. Dopiero właściwe zestawienie w konkretne układy z innymi przedmiotami, postaciami, tłami i elementami kompozycji, nadaje im nowej wartości. Poprzez poszukiwanie wielointerpretacyjnej wymowy i nietradycyjnych zastosowań, staram się pobudzać wyobraźnię i wrażliwość odbiorców.
Komentarze