Gosię Jurasz poznałam kilka lat temu w Złodziejewie – uczestniczyła tu w warsztatach i już wtedy była zauważalna jako kot chadzający własnymi drogami, a jej zdjęcia wyróżniały się niezwykłą starannością i przepięknie dobranymi kolorami.
Jak wspomina jej fascynacja portretem zaczęła się jakieś 9 lat temu. Już wtedy wiedziała, że jeśli będzie kontynuować swoją przygodę z aparatem to głównym tematem jej zdjęć będzie twarz człowieka, a przede wszystkim dziecka, z odbitymi w niej emocjami.
Dzięki ogromnej wrażliwości estetycznej, pogłębianej już od dziecka wizytami w muzeach i wpatrywaniem się w dzieła malarskie mistrzów, Gosia wypracowała swój rozpoznawalny styl – u niej jak w malarstwie nie ma miejsca na przypadek – starannie dobiera kolory i scenerię, które pogłębiają ciepły, pełen miłości i Prawdy klimat jej zdjęć. Z czasem jej fotografie zaczęto określać jako portrety foto-malarskie. Trafne jest to także z powodu stylu jej pracy i postprocesu, który jest dopełnieniem jej zdjęć i jak sama uważa, czymś co je wyróżnia.
W zdjęciach Gosi, zwłaszcza tych, na których są dzieci, jest coś poruszającego – podpytywana zdradziła, że na sesji dzieci traktuje poważnie, jak dorosłych, a to daje im możliwość prawdziwego pozowania – zapominają wtedy o zabawie i stają się wspaniałymi aktorami, w efekcie czego zamiast roześmianego berbecia, mamy na zdjęciach Osobę.
Najbardziej lubi zdjęcia plenerowe ponieważ dają jej one swobodę w wyborze tła, a i dzieci czują wtedy najlepiej. Naciska spust migawki dopiero wtedy gdy światło pięknie i łagodnie układa się na twarzy.Jest ideałem wykładowcy ponieważ poza posiadaniem talentu i wiedzy uwielbia kontakt z ludźmi. Gosia jest także przykładem osoby, która ze swojej pasji uczyniła sposób na życie zawodowe – początkowo hobbistycznie fotografowała dzieci przyjaciół i znajomych, a teraz fotografowanie jest jej pracą, którą uwielbia
