Leszek Kowalski, fotograf-obserwator-impresjonista. Określając siebie napisał po prostu: „nie fotografuję modelek – fotografuję kobiety” i są to słowa, które najcelniej oddają stosunek Leszka do fotografii.
Kobieta, która jest głównym tematem jego zdjęć, jest na nich prawdziwa, codzienna, zmysłowa – uwodzi naturalnością.
Leszek niczym wytrawny malarz otula ją miękkim światłem, no i te jego kolory… Kolory, o których można by napisać cały esej. Perfekcyjnie zestawione, soczyste – zdjęcia dzięki mistrzowskiemu operowaniu nimi wyglądają jak cukierki – bynajmniej nie przesłodzone. Zatrzymane w kadrze gesty, spojrzenia, przestrzeń poszerzona lustrami, rozmaite kompozycje kadrów – zawsze nieprzypadkowe – wiodące wzrok zza czegoś, wzdłuż czegoś, w głąb kadru czynią z Leszka Kowalskiego fotografa, którego styl rozpoznawalny jest z daleka. To perfekcjonista, który inscenizuje i pokazuje prawdę o kobiecie – i to za każdym razem inną prawdę – wszak kobieta w swojej złożoności nie jest jednolita i… nie powinna być sztuczna. Leszek ma sokole oko, zmysł, smak i pozwalając kobietom być sobą otwiera przed nami nowe rejony, w które chce się wkraczać, poznawać, delektować się nimi i patrzeć zza obiektywu podobnie jak on.
Artur Wijata przed wernisażem „Kolory kobiet” napisał: „Kobieta jest kresem i królową wszelkiego stworzenia; jest jego ozdobą, doskonałością i sławą. Fotografia barwna to fotografia kolorowa. Clark Maxwell pierwszy odkrył w 1855 roku zasady fotografii barwnej (tylko teoretycznie) i również jako pierwszy uzyskał efekty w tej dziedzinie. W odróżnieniu od fotografii czarno-białej, jej celem jest nie tylko uchwycenie światłocienia, lecz także ukazanie pełni barw przedmiotów, osób portretowanych ich strojów. W fotografiach Leszka Kowalskiego z cyklu ,,Kolory Kobiety” odnajdujemy ferie barw kobiety i jej stylu bycia. Dopracowanie każdego szczegółu tworzy w jego zdjęciach harmonijnie wręcz idealnie uchwycony kolorystyczny moment , który tak często umyka ludzkiemu oku.”
