Monika fotografuje od 16 roku życia, jednak dopiero kilka lat temu utwierdziła się w przekonaniu, że właśnie ta forma wypowiedzi najbardziej jej odpowiada.
Zdejmowanie masek, dotykanie tego, co najgłębsze i najprawdziwsze, a także mierzenie się z kanonami piękna, to wszystko leży w kręgu jej zainteresowań. Niewyczerpanym źródłem inspiracji jest dla niej człowiek i jego wnętrze, niepokoje, rozterki, pytania, ale również to, co rozgrywa się w sferze marzeń i snów.
Opowiada proste historie ludzkie. Dlatego bohaterami jej zdjęć są często zwyczajni ludzie spotkani na ulicy. W codziennych czynnościach doszukuje się głębszych znaczeń.
Inspiracje czerpie także z własnego muzeum wyobraźni, w którym mieszczą się obrazy szczególnie ją poruszające. Pociąga ją liryka codzienności Vermeera, groteska Dudy-Gracza, czy Wojtkiewicza, wrażeniowość Olgi Boznańskiej.
W twórczości interesuje ją balansowanie na granicy prawdy i fikcji, naturalizmu i baśniowości, patosu i groteski, dobrego smaku i kiczu. Budowanie obrazu to szukanie równowagi pomiędzy formą i treścią. Słucha podpowiedzi intuicji, paradoksalnie to ona odpowiada za logikę przekazu. Często stosuje teatralną formę, która pozwala jej na tworzenie opowieści od początku do końca, zabawę konwencją i poszukiwanie własnych sposobów narracji.
Ceni swoją autonomię, która daje jej poczucie niezależności i pozwala bronić się przed wpływem krótkotrwałych, przemijających trendów.
Twierdzi, że obraz fotograficzny, malarski, czy każdy inny zawsze interesował jako sposób formułowania własnego stosunku do świata i ludzi.
Studia plastyczne pomogły jej w bardziej świadomym operowaniu formą. Wybrała fotografię jako medium bardzo bogate w środki wyrazu, a także stwarzające możliwość specyficznego bliskiego kontaktu z człowiekiem oraz żywego subiektywnego zapisu.
WYBRANE WYSTAWY
2012 Daugavpils – Łotwa
2014:
Kair – Egipt
Łódź – Profesjonalni Oprawcy
Kraków – Galeria Trzecie Oko
Lublin – Galeria Sceny Plastycznej KUL
2015:
Poznań – Teatr Wielki Opera Poznań
